"Zou ik op mijn fiets ook eens een langere afstand kunnen fietsen?"//"Hoe voelt mijn lichaam na ver fietsen?"//"Hoe ver geraak ik zonder enige vorm van training?"//"Koersen is niets voor mij, zot doen is voor op de piste of een afgesloten parcours"
Zo begon mijn zoektocht naar een nieuw fietsavontuur in het najaar van vorig jaar (2018). Via Twitter ( https://twitter.com/spoonquenelle ) kreeg ik signalen binnen dat er een bepaalde strekking onder de fietsers bestaat die graag ver fietst, in groep of alleen, op een eigen tempo en waarbij je toch een groepsgevoel kan hebben door de verplichte stops. Dit leek me iets voor mij een voor ik het wist stond er een dag in mijn agenda vrijgemaakt om te fietsen. Dit was 15 december 2018.
Een randonneurstocht/BRM heet dit dan, georganiseerd door een vrijwilliger die een route uitstippelt langs de allermooiste wegen. De centrale spil is http://randonneurs.be die een kalender bijhouden op een website die zo uit de jaren '90 geteleporteerd werd. Het lijkt er op dat niemand dit erg vindt, want het gaat hier over fietsen en niet hippe websites. Op die visie is het hele gebeuren gestoeld. De spelregels zijn simpel, met deze items als voor mij belangrijkste punten:
- De afstanden liggen tussen de 200 en 1200km.
- Het inschrijvingsgeld is zeer schappelijk.
- We vertrekken in groep, elk rijdt een tempo dat voor hem/haar leuk is.
- De route is op voorhand bepaald, beschikbaar voor gps en in papieren versie.
- De deelnemers zijn zelfvoorzienend. Geen volgwagens of bevoorradingen. Wel hulp door andere fietsers, maar dat zijn we al gewoon hé.
- Onderweg zijn er controlepunten waar je een stempel/handtekening moet halen om achteraf aan te tonen dat je wel degelijk de volledige rit gereden hebt.
- Er is een tijdslimiet voor de rit en die wordt bepaald door de afstand te delen door 15km/u. Als je sneller rijdt dan 15km/u dan heb je die tijd over om te stoppen en iets te eten/drinken/af te stempelen.
Als je dit leest en je weet dat ik graag fiets, dan snap je waarschijnlijk dat ik dit gewoon eens moest doen. Omdat Sven een BRM organiseerde vanuit Brugge en dat datum mij goed uit kwam, besloot ik vorig jaar op die bewuste decemberdag "De Laatste Ronde" te fietsen. Een rit van 200km, net niet in de winter. Met de trein op en af, dagje fietsen en zien waar ik zou geraken. Sven stelde me gerust met 2 tips: "Splits de dag op in 4 blokken van 50km", "Als je in Kortrijk bent en het niet meer ziet zitten, kan je de trein nemen". Mijn fiets werd gesmeerd, banden opgepompt naar 4 bar, fietstas gevuld en ik was er klaar voor dacht ik.
Ze hadden wel een koude dag voorspeld, met mogelijk hier en daar wat regen. Dat betekende mijn warmste fietsbroek aan doen (ik heb maar 1 lange broek, dus weinig keuze) en het pomponnetje van mijn muts knippen zodat die onder mijn helm paste. Om 6:00 stond de wekker en om 7:30 stond ik in Halte 5, aan het station in Brugge. Daar kreeg ik in ruil voor mijn 5 euro een stempelkaart, een brownie (blijkbaar Sven zijn handelsmerk) en een bonnetje dat ik inruilde voor een koffie achter de toog. Ik werd aangesproken door een aantal mensen, alsof ze mij al jaren kenden. Men verwees mij ook door naar Rik, die anderen die ook met zijn stadsfiets reed.
Om 8:00 zette de groep zich in beweging, aan het toch wel voor mij hoge tempo van +- 28km/u. Dit zou niet vol te houden zijn en werd door mij veel te lang volgehouden. Waarschijnlijk een soort van beginnersstress. De route ging langs landelijke wegen en bakkerijtjes en met Rik zijn verhalen vlogen de eerste 50km zo voorbij. De eerste stop was in Nazareth nadat we in Baarle een veerpont genomen hadden.
Vanaf dit punt , ergens in de buurt van Zingem vond ik mijn eigen tempo en reed ik alleen verder. Eigenlijk bevalt dat me nog altijd best, zo je eigen tempo rijden, soms wat trager, soms wat sneller, in de flow van het moment. Zo rond Oudenaarde was wel het moment van de tegenwind en de hongerklopkes, gelukkig had ik wat proviand (bananen, chocolade peetjes en noten) mee. Ik had gepland om in Kortrijk iets warm te eten en achteraf gezien was dit eigenlijk te ver om te doen zonder iets te eten. Het laatste stuk naar Kortrijk was wel echt snel, asfalt, beetje bergaf en wind in de rug. Wijs om gas te geven!
In Kortrijk was er een vrije stop, dus stempelen waar je wil. Ik at snel iets op de Kerstmarkt maar zat zo wat tussen de middag en de avond, met als gevolg dat ik enkel een braadworst kon vinden. Misschien was dit niet het ideale fietsfood, maar het smaakte wel. Kortrijk-Kortemark was een voor mij onbekend stuk en met het vallen van de duisternis kan ik er nog weinig over zeggen. Veel prei en wortelen en toen begon de regen.
De temperatuur was laag, rond het vriespunt en het was aan het miezeren. Aangekomen in café Oud Cortemarck was ik al behoorlijk moe en schoof ik aan bij 2 andere randonneurs, Ivo en Thierry. Ik bestelde een chocomelk en een cola om wat energie en warmte binnen te krijgen en vroeg of ze mijn bidon konden vullen. De vulling gebeurde met warm water! Nooit aan gedacht maar dit was een fantastisch idee van de cafébaas. Toen Ivo en Thierry op punt stonden om te vertrekken, nadat Ivo mij voorzien had van verse batterijen omdat vrieskoude mijn batterijen vermoord had, vroeg ik of ik mocht proberen om met hen mee te rijden. Zij zijn 2 ervaren randonneurs en ik dacht van de mentale steun te kunnen gebruiken om verder te fietsen. Hun tempo lag redelijk dicht bij het mijne, misschien een tikkeltje te hoog, maar af en toe op kop, maar dan ook af en toe uit de wind voelde goed. In een groep van 3 reden we de laatste 50km om dan goed uitgeregend en met ijs op de gps en fietstas aan de komen in de Pistolet in Assebroek.
Moe, voldaan en met goesting naar meer. Blij dat ik nu eindelijk wel wist dan 200km op mijn fiets, voor mij, echt geen onmogelijke opdracht is. Ver fietsen kan dus zeker als je comfortabel zit en je er zin in hebt, zonder dat je de coureur uit hangt.
